هر چیزی ممکن است - وبلاگ راضانی

به گزارش خبرنگاران، چادر مادر را می کشم و به سمت اتاق آرمان می برم. مادر با چشم و ابرو اشاره به افراد در پذیرایی می نماید ولی خب بی ثمر است. درِ اتاق خواب آرمان را می بندم و می گویم: مامان، مگه داداش دیشب بهت نگفت فروش خونه رو بی خیال شو. مادر به سمت در برمی گردد و جواب می دهد: به شما ربطی نداره، خونه خودمه می خوام بفروشمش، به هیچ کس هم ربطی نداره، نه تو، نه خواهرت، نه اون دو تا داداشات.

عاصی شده دوباره به سمت مادر می روم و دست دور شانه هایش می اندازم و روی تخت می نشانمش: آخه مادر من، عزیز من، شما گوش کن ببین چی می گم، قانع نشدی، هر چی گفتی، قبول.

مادر به ضرب شانه هایش را آزاد می نماید و با تشر می گوید: صد بار گفتین و گوش کردم که چی، به شماها ربطی نداره، من تو خونه 40 متری اجاره ای هم می تونم سر کنم. خونه دَرَندشت می خوام چی کار، وقتی پسرم با عزرائیل دست به گریبونه. شماها فکر می کنین چون چیزی به من نمی گین حالی ام نمی شه، کورم؟ پسر دسته گلم هر روز جلوی چشام داره آب می ره، مگه از سنگم؟ بعدِ بابای خدابیامرزتون، با چنگ و دندون شماهارو به اینجا رسوندم. فکر می کنین من دلم خوشه که می خوام، خونه یادگاری باباتون رو زیر قیمت بفروشم. نه دختر من، نه عزیز من، ولی این رو بدون، خونه که خوبه، لازم باشه کلیه هم می فروشم که خار به پای بچه هام نره. از جا بلند می گردد و دوباره به سمت در اتاق می رود و ادامه می دهد: از این در بیرون نمی آی، دیگه هم مامان، مامان نکن، بذار ببینم دارم چه گِلی به سرم می گیرم، اون ماس ماسکو بر نداری، به داداشات راپورت بدی، من می دونم و تو. سر به تأیید تکان می دهم و به محض بیرون رفتن مادر، شماره آرمان را می گیرم، موسیقی تند پس زمینه صدای آرمان به گوشم می رسد: به، چطوری آبجی کوچیکه؟

- سلام داداش! کجایی؟

- صفا سیتی، باز چی شده؟

- دوباره مشتری اومده برای خونه، این دفعه دیگه قبول کردن و مامان می خواد بره بنگاه.

- این وقت شب، می خوان برن بنگاه؟ مگه دیشب بهت نگفتم به مامان همه چی رو بگو.

- نتونستم داداش، می دونم، منو می کشه.

- الآن که چی؟

- داداش تورو خدا، خودت بیا یه کاریش بکن.

- اون موقع که گفتم گندش دربیاد من نیستم به اینجاش بود. می خواستی ادای آدم بزرگارو در بیاری.

- خب، خب، من که تنهایی گند نزدم، تو هم شریک بودی باهام، یادت رفته؟

- اَ... گندت بزنن آرزو، الان من چه غلطی باید بکنم؟

- همین الان تا من سرشو گرم می کنم، بیا با هم دو تایی راستش رو به مامان بگیم.

- یعنی من الان، این همه حالِ خوب رو ول کنم و بیام گند خانم رو جمع کنم؟

- گندِ دو تایی مون، کلانتری، موتور، داداش، یادت که هست؟

- اَ...خیلی خب حالا، نمی خواد واسه من قصه بگی،

یه نیم ساعت سرشو گرم کن، اومدم.

- چی کار کنم؟

- چه می دونم، همین فیلمی که برای من کارگردانی کردی، یه نیم ساعتش رو خودت برای ننه بی خبرمون بازی کن.

گوشی را روی تخت می اندازم. می دانم اگر الان با مامان حرف بزنم، تکه بزرگه ام، گوشم است. نفس عمیقی می کشم. دست روی شکم می گذارم و مامان، مامان گویان به سمت بیرون پا تند می کنم. مادر با دیدنم، دستپاچه به سمتم می دود. چادر از روی سرش سر می خورد. دست دور کمرم می اندازد و به سمت مبل می برد. می دانم در این چند روز مارگزیده شده است و هول کردنش از چیست: چی شده دردت به سرم؟ کجات درد می کنه؟ تو که خوب بودی. پاشو لباس بپوش بریم دکتر.

دلم برای این حالش کباب می گردد، تو این هفته بارها شاهد گریه و زاری شب و روزش بودم. وقت و بی وقت چشم هایش آبدار بود و سرخ. دلم می پیچد. لب باز می کنم و می خواهم واقعیت را بگویم، اما باز می ترسم: نمی دونم یه دفعه شکمم درد گرفت.

مادر تند از جا بلند می گردد و به سمت تلفن می رود: الان زنگ می زنم آمبولانس بیاد، شماره اش چندهِ مادر؟ صد دفعه گفتم اینقدر نشین پای این دفتر و کتاب، آخرش دیوونه می شی، حتما استرس این کنکور وامونده رو داری.

ترسیده به سمتش می روم و گوشی را از دستش می گیرم و می گویم: نمی خواد مامان، تو که الان می خوای با این آقایون بری بنگاه، پایین منتظرن. منم بهتر می شم

یه کم دیگه.

مادر همانطور که به سمت بیرون اتاق می رود جوابم را می دهد: چه کاریه مادر، بچه ام داره جلو چشام پرپر می زنه، الان می گم فردا صبح بیان، این بنده خداها هم که خونه رو قبول کردن، نه ما فرار می کنیم، نه اینا. تو هم زنگ بزن آمبولانس بیاد و یه زنگ هم به امیر بزن بگو بیاد بریم بیمارستان.

الکی مشغول شماره گرفتن می شوم. نفس عمیقی می کشم و به سمت اتاقم می روم. می خواهم تا آمدن آرمان دور از چشم مامان باشم. روی تختم دراز می کشم و چشم می دوزم به عکس های روی دیوار اتاقم. چقدر آرمان به خاطر این عکس ها سربه سرم می گذارد. روی دیوار دو متر در یک متر را به صورت قاب درآوردم و عکس هایی که در راهیان نور 2 سال قبل با بچه ها گرفته بودیم را نصب دیوار کردم؛ به همراه عکس هایی از شهدایی که زندگینامه آنها را می خوانم، البته چند تایی هم شهدای مدافع حرم هستند، ازجمله بچه محل خودمان که عکسش از چندماه قبل به قاب اضافه شده است. اسمش را گذاشتم، قاب عاشقی. با خواندن هر یک کتاب از شهدا عکسش را هم تهیه می کنم و درون قاب جای می دهم. ولی نمی دانم واقعا علاقه ام از کی و چطور آغاز شد. فقط یادم هست بعد از راهیان نوری که از طرف مدرسه رفتم شلمچه، دیگر آرام آرام نگاهم فرق کرد. علاقه به خواندن زندگینامه شهدا در من قوت گرفت. مادر با یک لیوان در دست وارد می گردد. کنارم روی تخت می نشیند و لیوان را به لب هایم نزدیک می نماید: بیا مادر، یه قلوپ از این نبات داغ بخور تا آمبولانس برسه.

ناراحت از دلِ نگرانش محتویات لیوان را سر می کشم. شانه هایم را می مالد و می پرسد: زنگ زدی به امیر؟ آمبولانس نگفت تا چند دیقه دیگه می رسه؟ بهتر شدی مادر؟ درد و بلاتون بخوره تو سرم. آخه این چه بلاییه

یه دفعه رو سر من نازل شده؟

دستانش را روی شکم ام می گذارد و دورانی مالش می دهد. با خجالت و شرمندگی نگاه از چشم هایش می گیرم و می دوزم به قاب عاشقی ام. مادر همانطور که به کارش ادامه می دهد نگاهم را دنبال می نماید و نجوا دارد: به حق جده سادات، بچه ام شفا بگیره، دسته جمعی بریم پابوس امام رضا. چند روز پیش، خانم جلسه ای می گفت شهدا حاجت می دن. تو که غریبه نیستی، امروز صبح تو که رفتی مدرسه، اومدم تو اتاقت و دخیل بستم به همین شهدا. تک تکشون رو قسم دادم به آبروی بی بی زهرا، شفای بچه مو بدن. دستم را روی دست مادر می گذارم و لب می زنم تا واقعیت را بگویم. صدایش ناله دارد و غم: تو و داداشت می گین این خونه رو نفروش، خونه می خوام چی کار وقتی بچه ام، جوون رشیدم، جلوی چشام داره پرپر می شه؟ می خوام خونه ام دو متر قبر باشه، اگه پسرم نباشه.

هِق می زنم و اشک های روانش را پاک می کنم. احساس می کنم در این چند روز، چندین چین به صورتش اضافه شده. خودم را مقصر می دانم برای این حال و روزش. دل دل می کنم، برای گفتن، نمی توانم. از جا بلند می گردد و به سمت در می رود: برم ببینم، آمبولانس رد نشه یه وقت، آدرس رو درست دادی مادر؟

ناتوان فقط سر تکان می دهم و با رفتنش زمان می خرم برای خودم. خدا کند آرمان زودتر برسد. رو به قاب آرام زمزمه می کنم: کمکم کنید.

به پشت روی تخت دراز می کشم و چشمانم را می بندم. تصویری خیالی می سازم برای خودم از لحظه ای که به مادر واقعیت را بگویم؛ از حال می رود؟ هر دوی ما را به یک کتک حسابی دعوت می نماید؟ تلفن را برمی دارد و به داداش امیر خبر می دهد؟ وای داداش امیر! خودش می گردد یک مصیبت کامل. نمی دانم چقدر می گذرد که با صدای موتور از روی تخت می پرم. لحظاتی بعد صدای هراسان مادر زودتر از تصویرش و آرمان سرخوش به گوشم می رسد: تو یه وقت هول نکنی ها مادر، یه شکم درده که الان آمبولانس می رسه و می بریمش دکتر... ر. همزمان هر دو وارد اتاقم می شوند. آرمان دست دور شانه های مادر می اندازد و سرش را به سینه اش فشار می دهد و می گوید: صد دفعه نگفتم هول نکن مادر من، این بچه های تو بادمجون بم هستند، آفت ندارن. بی خیال ننه. به سمت تختم می آید و کمی به کنارتر هولم می دهد و ادامه می دهد: چِت شده ته تغاری؟ معلومه بازیگر قابلی شدی. لال فقط به او زُل می زنم. مادر ابرو در هم می کشد: وا... بچه ام از درد مثل مار به خودش می پیچید. یه نبات داغ دادم، یه خرده آروم گرفته. زیر لب دعا می خواند و به سمتم فوت می نماید. آرمان محکم پسِ سرم را می زند. آن یکی دستش را دور گردن من می اندازد با خنده می گوید: الان سه سوت خوبش می کنم. گوش کن ننه گرامی! مامان عزیز! مادرجان! بنده پسر عزیز شما، هیچ گونه مریضی ندارم. سرطان مرطان یوخ. چشمان من و مادر دیگر بیشتر از این جای بازشدن ندارد. مادر مِن مِن کنان می پرسد: یعنی چی؟ خوب شدی مادر؟ شفا گرفتی؟ یا جده سادات. آرمان دوباره پس سرم را می زند و می گوید: ببین مادر من! از اول هم مریض نبودم، یعنی بودما، اگه نبودم به ساز ته تغاریت که نمی رقصیدم. نبین الان لال شده، تنبک زن خوبیه. حالا جون بِکن و شرح کامل بده خدمت ننه. مادر شانه از زیر دست آرمان رها می نماید و زیر پای من می نشیند: این چی می گه مادر، دور سرت بگردم، راست می گه؟ حالش خوبه؟ بلا ملا نداره؟ سرم را به تأیید تکان می دهم. کنارش روی زمین می نشینم و دستانش را می گیرم. نمی دانم چطور آغاز کنم: یادتونه 3-2 هفته قبل با همسایه ها داشتین سبزی آش پاک می کردین؟

- آره مادر، آش شب سوم امام حسین بود.

- اون روز تازه چند وقت بود که پسر اکرم خانم، شهید مدافع حرم رو آورده بودن.

- یادمه مادر، امروز صبح هم نخستین نفر، همین عکس جلوی چشم ام اومد و نذر عزیزم کردم و شفا خواستم.

- هیچی مادر من، این رو ولش کنی، می خواد قصه حسین کرد شبستری بگه برات، لُپ کلام، اون روز ظاهراً کنار بساط سبزی پاک کردنتون، آقا شیطون هم بساط نموده بود براتون. کله پاچه اکرم خانم بینوا و امثال اینها رو بار گذاشته بودین که آره، اینا برای پول می رن، پول خوبی می دن، نمی دونم تو دولت کار خوب می گیرن و خلاصه از این جور چیزا. این آبجی کوچیکه هم که چند وقتیه فاز معنویتش بالا رفته بهش برمی خوره و خواسته تنبیه تون کنه که چی شد چی نشد؟ زد و دو روز بعد بنده بی گناه سرپا تقصیر که قصد یه کار جوانانه رو داشتم مأمور گرفتتمون. زنگ زدن خونه و این جغله جواب داده. اومد با گریه و زاری و کلی فیلم اومدن از کلانتری آوردم بیرون. داداش امیرجون که قبلش اولتیماتوم صادر نموده بود که اگه یه بار دیگه کوچک ترین چیزی از من ببینه نخستین کاری که می کنه چیه؟ رخش عزیزم رو از زیر پام می کشه. این شد که بنده، یعنی آرمان جونت ننه جون، شده، بازیگر این کارگردان تازه به دوران رسیده، شدم نوکر عبد و عبید ایشون. روزای اول غذامو کم کرد، بعدش منع رفت وآمد گذاشت و تا رسید به موهای نازنینم، نگاه چطور کچَلَم کرد. همینطور برنامه ادامه داشت که خدا امواتت رو بیامرزه قصد فروش خونه کردی که این خانم دوسه روزی می شه بی خیال ما شده و گفته راستش رو به شما بگیم. همین یک کلام، ختم کلام. نفس عمیقی می کشد: هوف عجب سخنرانی ای کردما، به جون ته تغاری تا حالا اینقدر پشت هم فک نزده بودم. حالا ننه جون اگه رخصت بدی دیگه بریم به سرگرمی سالم مون برسیم، از وسط یه مهمونی توپ کشیده تم بیرون. مادر از وسط های حرف آرمان زُل زده بود به قاب عاشقی ام. اشک بود که از گونه هاش سُرسُره بازی می کرد و روی روسری بزرگ گلدارش فرود می آمد. بی حرفی بلند شد و از اتاقم بیرون رفت. آرمان پشت سرش بلند شد و با غُرغُر او هم بیرون رفت: ببین مصیبت! کار درست کردی برامون، الان حالش بد نشه خوبه. من هم به سمتشان می دوم. مادر چادر گلدارش را روی سر انداخته بود. آرمان چادر را از سرش می کشد: کجا مادر من؟ بچه بود، یه خبطی کرد، غلط کرد، منم کنارش یه غلط دیگه. بگیر بشین اینکه قهرکردن نداره. چادر چاقچور کنی بری خونه داش امیر. مادر چادر را محکم تر می کشد و آرام می گوید: نترس نمی رم خونه داداشت، موتورت سر جاشه. یه کاری دارم زودی برمی گردم.

- این وقت شب؟ ساعت رو دیدی؟ هر کاری داری بذار فردا صبح خودم نوکرتم.

- نمی تونم دلم طاقت نمی آره. دارم می ترکم. سر گلوم بختک افتاده نمی ذاره نفس بکشم. بذار برم.

این را می گوید و به سمت بیرون می رود. من و آرمان هم پشت سرش راه می افتیم. کوچه به لطف تیربرق ها کمی روشنایی دارد. آرمان غضب آلود نگاهم می نماید: مگه اینکه امشب نگذره، من می دونم تو نیم وجب بچه که منو بازی ندی. تندتر قدم می گیرد و به کنار مادر می رسد: آخه کجا مادر من؟ بعد از چند خانه کنار در کوچکی می ایستد. مادر دست به سمت زنگ می برد. لحظه ای می ایستد و دست پایین می آورد. هر سه نگاه به پنجره اتاق می اندازیم. نور اتاق از پنجره بیرون را روشن نموده است. دست و دلم می لرزد. مادر با اکرم خانم چه کار دارد؟ نکند بخواهد...؟ به هول و ولا می افتم: به خدا مامان کسی به من نگفت این کار رو بکنم، خودم یه دفعه این فکر رو کردم، غلط کردم. مامان اصلا... اصلا... یک لحظه کوچه کمی تاریک تر می گردد. سر می چرخانیم به سمت پنجره. نور خاموش شده است. مادر بلافاصله دست بلند می نماید و زنگ در را می زند. انگار کسی پشت در نشسته باشد. چند ثانیه بعد بدون سؤال و جواب در باز می گردد. چادرش را می کشم که برگردد، بی فایده است. مادر پیش و من و آرمان غرزنان، وارد می شویم. اکرم خانم با چادر گلدار روی پله ها با رویی گشاده و خندان به استقبالمان می آید. تعارف می زند به داخل برویم. مادر قبول نمی نماید. تند به سمت اکرم خانم می رود. نفس در سینه ام حبس می گردد و چشم می بندم. صدای گریه مادر به گوشم می رسد. چشم باز می کنم. هر دو دست در گردن هم انداخته اند. اکرم خانم او را با خود می کشد و ما را هم دعوت به داخل می نماید. مادر می خواهد لب باز کند که او اجازه نمی دهد و با معذرت خواهی به سمت آشپزخانه اوپن می رود. چای در استکان های آماده شده از قبل می ریزد. می آورد روی میز می گذارد. در سینی چند پیش دستی و چنگال هم هست. دوباره برمی گردد. با چشم دنبالش می کنم. در یخچال را باز می نماید. جعبه ای را بیرون می آورد. با کیکی دوباره روبه روی ما باز می گردد. روی کیک تصویری عکس پسرش است و دو شمع که عدد 25 را نشان می دهد. با خنده، اشک گوشه چشمانش را پاک می نماید. با فندک شمع ها را روشن می نماید و روبه آرمان می گوید: فوت می کنی پسرم؟ امروز تولدش بود. من همواره سال های گذشته، شب قبل از تولدش کیک می گرفتم و یه جشن دو نفره می گرفتیم. دیروز صبح رفتم سر خاکش، گله کردم ازش؛ نه از رفتنش ها، نه خدا شاهده، فقط گله بود از تنهایی ام. بعدِ چاشت که خوابیدم اومد به خوابم گفت: فردا شب برام تولد بگیری تنها نیستی، مهمون می فرستم برات. ظهری زنگ زدم دخترم، گفتم شاید اون می خواد از بندر بیاد، ولی دیدم اون هم حرفی از اومدن نزده. خونه رو آب و جارو کردم، از سر شب آماده پذیرایی شدم. مقدار چند نفر، میوه هارو چیدم. چای دم گذاشتم. شمع های کیک رو روشن کردم. دیگه دیدم کسی در این خونه رو نزد. رو به عکسش گفتم تنهام که مادر. تا برقارو خاموش کردم، صدای زنگ رو شنیدم. فوت می کنی پسرم. آرمان دستی به زیر چشم های خیسش می کشد و شمع ها رو فوت می نماید.

فردا شب برام تولد بگیری تنها نیستی

روی کیک تصویری عکس پسرش است و دو شمع که عدد 25 را نشان می دهد. با خنده، اشک گوشه چشمانش را پاک می نماید. با فندک شمع ها را روشن می نماید و روبه آرمان می گوید: فوت می کنی پسرم؟ امروز تولدش بود. من همواره سال های گذشته، شب قبل از تولدش کیک می گرفتم و یه جشن دو نفره می گرفتیم. دیروز صبح رفتم سر خاکش، گله کردم ازش؛ نه از رفتنش ها، نه خدا شاهده، فقط گله بود از تنهایی ام. بعدِ چاشت که خوابیدم اومد به خوابم گفت: فردا شب برام تولد بگیری تنها نیستی، مهمون می فرستم برات. ظهری زنگ زدم دخترم، گفتم شاید اون می خواد از بندر بیاد، ولی دیدم اون هم حرفی از اومدن نزده. خونه رو آب و جارو کردم، از سر شب آماده پذیرایی شدم.