فیلم جمشیدیه؛ شعار با زبان دیالوگ - وبلاگ راضانی

مائده کاشیان| فیلم جمشیدیه به کارگردانی یلدا جبلی از آثاری است که اولین بار در سی وهفتمین جشنواره فجر رونمایی شد، اما فرصت اکران آن فراهم نشده بود، تا این که از سه شنبه هفته گذشته اکران آنلاین خود را شروع نموده است.

سارا بهرامی، حامد کمیلی، پانته آ پناهی ها و سعید چنگیزیان در این فیلم ایفای نقش نموده اند. به بهانه اکران جمشیدیه یکی از آخرین بازمانده های جشنواره سی وهفتم فجر، نگاهی به این اثر داشته ایم.

یک دغدغه مهم و قابل احترام

فیلم جمشیدیه موضوع بسیار مهمی دارد که چه در جامعه و چه در فضای مجازی، دغدغه بسیاری از افراد است. قصه کلی فیلم درباره فحاشی، خشونت کلامی و دعوا های خیابانی به ظاهر ساده است و به واسطه قصه خود این موضوعات را نقد می نماید.

تا به حال آثار زیادی به خشونت پرداخته اند، اما جمشیدیه بیشتر روی مسئله خشونت کلامی از جنس فحش های ناموسی و تبعات آن تاکید دارد بنابراین فارغ از کیفیت فیلم و نوع پرداخت آن، این اثر حرف و دغدغه بسیار مهمی دارد که قابل احترام است و پرداختن به آن اتفاق خوبی محسوب می گردد.

با این حال بخشی از سوژه فیلم به بحث احساس مسئولیت و عذاب وجدان می پردازد که پیشتر در آثاری، چون بدون تاریخ بدون امضا به خوبی به آن پرداخته شده بود.

هرچند که به طور کلی قصه جمشیدیه تفاوت هایی با داستان فیلم جلیلوند دارد، اما شخصیت اصلی آن یعنی ترانه با بازی سارا بهرامی در موقعیت مشابهی با شرایط کاوه در بدون تاریخ بدون امضا قرار می گیرد و جنگ درونی این شخصیت با خودش، کاملا فیلم جلیلوند را در ذهن مخاطب تداعی می نماید. به طور کلی جمشیدیه نتوانسته پرداخت تازه ای از موضوع تکراری خود داشته باشد و قصه آن ظرفیت کافی برای یک فیلم بلند را ندارد.

شعار دادن با دیالوگ

گفتیم فیلم حرف خوب و محترمی دارد، اما این حرف و پیغام را به خوبی به مخاطب منتقل نمی نماید. اواخر فیلم شخصیت اصلی قصه یعنی ترانه در موقعیت خاصی قرار می گیرد و با دیالوگ های کاملا مستقیم و شعاری، در نقد خشونت کلامی، فحاشی و جامعه خشمگین، صحبت می نماید.

حرف های ترانه شباهت زیادی به دیالوگ های یک فیلم سینمایی ندارد و مانند پیا م های اخلاقی و بیانیه است. نه تنها این شخصیت بلکه شخصیت امیر با بازی حامد کمیلی نیز دست کمی از او ندارد و این شخصیت هم با دیالوگ هایی که می گوید، پیغام ها و نقد های فیلم را برای مخاطب مطرح می نماید. یکی از نقاط ضعف فیلم که به آن لطمه زده، همین موضوع است.

حضور متفاوت سارا بهرامی

سارا بهرامی و حامد کمیلی که پیش از این در فیلم ایتالیا ایتالیا ساخته کاوه صباغ زاده، در نقش زوج دیده شده بودند، در این فیلم نیز به عنوان زوج حضور دارند و نقش های متفاوتی را نسبت به آن فیلم بازی نموده اند.

سارا بهرامی به تازگی در آخرین فیلم های خود مانند سرکوب، لتیان و سریال کرگدن نقش دختری شاد، سرزنده و برون گرا را ایفا و با این شخصیت خودش را تکرار نموده بود، اما در جمشیدیه جز بخش ابتدایی فیلم، حضور نسبتا متفاوت تری داشته.

او در این فیلم نقش زنی را که تحت تاثیر اتفاقاتی دچار استرس، اضطراب و ترس شده و روانش آسیب دیده به خوبی بازی نموده و حضور تاثیرگذاری در فیلم داشته است. بازی پانته آ پناهی ها نیز جزو معدود بازی های خوب فیلم است و حامد کمیلی هم نقش آفرینی متوسطی از خود به نمایش گذاشته است.

انتخاب نامناسب 2 کارگردان

یکی از نکات عجیب جمشیدیه، حضور دو کارگردان در مقام بازیگر در این فیلم است. کیومرث پوراحمد و بهرام عظیمی در اولین تجربه خود در زمینه بازیگری، در جمشیدیه ایفای نقش نموده اند و در همان حضور کوتاه خود تاثیر منفی بر فیلم داشته اند.

کیومرث پوراحمد در نقش پدر امیر حضور کاملا ناامیدکننده ای دارد و بازی او به عنوان پدری که پسر و عروس اش دچار مشکل بزرگی شده اند، اصلا باورپذیر نیست. بهرام عظیمی نیز که در این فیلم نقش قاضی را برعهده داشته، انتخاب بسیار نامناسبی برای این نقش بوده و نتوانسته جدیت و ابهت شخصیت قاضی را به خوبی نشان دهد.

هر دو نقش می توانستند به بازیگران حرفه ای واگذار شوند و معلوم نیست علت انتخاب این دو کارگردان چه بوده است. یکی دیگر از انتخاب های نامناسب نیز مربوط به ستاره پسیانی در نقش دختر حدود 20 ساله در آستانه آزمون کنکور است.

منبع: روزنامه خراسان